Które polskie tańce nazywamy narodowymi? Choć najbardziej polską nazwę ma taniec „Polka”, który wchodzi do repertuaru turniejów tańca narodowego w formie towarzyskiej i jest znany we wszystkich regionach Polski, to jednak nie jest on tańcem o charakterze narodowym. W takim razie które tańce do nich zaliczamy?
Polonez
Dostojny, powolny taniec o umiarkowanym i jednostajnym tempie, metrum 3/4. W zasadzie jedyny taniec, którego krok jest powszechnie znany z racji rozpoczynania nim niektórych imprez i balów (np. studniówek) dla podkreślenia ich uroczystego charakteru. Z uwagi na swój charakter nazywany jest chodzonym.
Kujawiak
Jest najwolniejszym i najbardziej nastrojowym z polskich tańców narodowych, czemu zawdzięcza swoje ludowe nazwy: „śpiący” i „kolebany”. Wywodzi się z kujawskich obrzędów weselnych. Metrum 3/4.
Krakowiak
Taniec pochodzący z okolic Krakowa, o charakterystycznym, synkopowanym rytmie, w metrum 2/4. Tańce, z których się wywodzi, posiadały swoje lokalne nazwy: mijany, dreptany, ścigany, skalmierzak, przebiegany.
Mazur
To taniec w żywym tempie i metrum 3/4 lub 3/8. Pochodzi z Mazowsza, a nazwa wywodzi się od mazurków, które tańczono na wiejskich zabawach. W XIX wieku zaczął zdobywać popularność na dworach szlacheckich.
Oberek
Najszybszy z tańców narodowych, którego charakter dobrze oddaje nazwa „obertas”. Wesoły, żywy, metrum 3/8. Był tańczony w różnym tempie w zależności od regionu. Mniej żwawo w Wielkopolsce i na Kujawach, a najżywiej w Krakowskiem.
